مدِّاحی که نام اباعبدالله الحسین علیه السّلام را با حوس حوس و سین سین بگوید، مدّاح نیست… بی ادب است.
مدّاحی که به جای روضه خوانی و بیان محتوای عاشورا، ادا و اطوار درآورد، مداح نیست . . . بی سواد است.
مدّاحی که وسط عزاداری، لخت شود و فراموش کند که روضه خوانهای قدیم، با عبا، وضو، وقار و متانت بودند، روضه خوان نیست، معرکه گیر است.
مدّاحی که صله را شمرده و فکر کند صله، دستمزد است و اگر کم بود، بداخلاقی کند، مدّاح نیست… کاسب است.
مدّاحی که فکر کند با قمه زدن، لطمه زدن، پا کوبیدن و کارهای عجیب و غریب، عزاداری کرده، مداح نیست… مامور دشمن است.
حکایتِ مدّاحی که فکر می کند قرار است فقط اشک مردم را بگیرد، حکایتِ همان شیخی است که دامن خود را پر از سنگ می کرد و به سر پامنبری هایش می کوبید، تا به زور گریه کنند.
مدّاحی که به بهانه ی جذب جوانها، باب هر بدعت و سبکی را به مجلسِ روضه ی اباعبدالله علیه السّلام باز می کند، خداپرست نیست …. مردم پرست است.
مدّاحی که بگوید من سیاسی نیستم، مدّاح نیست …. بی بصیرت است. چرا که امام حسین علیه السّلام اساساً به خاطر سیاست به شهادت رسید.
مدّاحی که هر سبک و شعر بی محتوایی را از خواننده ی لس آنجلسی و تکنو، پاپ و رپ را واردِ نوای روضه اش کند، مداح نیست.. حداکثر یک خواننده است.
مدّاحی که سیگار و . . . قلیان بکشد، پا به هر مجلس و محفلی بگذارد و رفقای نااهل دور برش باشند، مداح نیست… آبروریز اهل بیت است.
چرا که امام صادق(ع) فرمود:
يا مَعْشَر الشِّيعَةِ إنَّکمْ قَدْ نُسِبْتُمْ إلَينا کونُوا لَنا زَيْناً وَ لا تَکونُوا عَلَيْنا شَيْناً.
ای شيعيان، شما به ما منسوب هستيد، پس مايه_زينت ما باشيد نه مايه ی آبروريزی ما. (مشکاة الأنوار، ص 67 )
مدّاح امام حسین علیه السلام و بچّه هیئتی ، اهل تهذیب و مراقبت است و با عمل و رفتار خود، مردم را عاشق امام حسین علیه السّلام می کند.
مدّاح امام حسین علیه السّلام، هم شور دارد و هم شعور.
او با عقل و احساس و عاطفه، عشق و رسم اهل بیت علیهم السّلام را در دل مردم روشن نگاه می دارد.
مدّاح امام حسین علیه السّلام، اولین گریه کننده ی مجلسش، خود اوست.
مدّاح امام حسین علیه السّلام، اهل سیاست و بصیرت است؛ نه سیاست بازی.
اهل ولایت است؛ چشمش به دهان رهبر و زعیم شیعه است.
خط مشی می دهد و آزاده پرور است.
دین را به این دولت و آن دولت، نمی فروشد.
مدّاح امام حسین علیه السّلام، از کل شهدای کربلا، فقط عباس و اکبر و قاسم علیهم السّلام را نمی شناسد، باسواد و اهل مطالعه است.
مدّاح امام حسین علیه السّلام، قیام عاشورا را، درس های کربلا را و زیبایی های آن را در قالب شعرهای پرمغز و روان و حزین، در جان شیعه می ریزد.
نه وصفِ چشمِ شهلا، قد و هیکل و اشعار سبک و پیش پا افتاده و بی مغز.
مدّاح امام حسین علیه السّلام، عاقل و اصیل است، نه دیوانه، غالی، نادان، سگ و کلب و کلاغ.
مدّاح امام حسین علیه السّلام، خواننده و سوپراستار و دیجی و سلبریتی نیست.. روضه خوان، اهلِ طهارت، پاکی، عشق و خلوص است.
مدّاح امام حسین علیه السّلام، بیکار، تنبل و تن پرور نیست.
روضه خوانی، هنر و عشق اوست، نه شغلش.
هیئت امام حسین علیه السّلام، از تلاوتِ قرآنِ آغاز مراسم آن هم، گریه و عزا می بارد.
هیئت امام حسین علیه السّلام، هیئتی است که وقتی از آن خارج شدی، دریافتی داشته باشی؛
به علمت، به فهمت، به معنویتت، به عشقت، به طراوت روحت، به خُلق و رفتارت، افزوده شده باشد.
هیئت امام حسین علیه السّلام، هیئتی است که در آن، رزق یک سال و چه بسا یک عمر، فهم و شور کربلایی دریافت شود.
هیئت امام حسین علیه السّلام، هیئتی است که در آن، حسینی شویم.
دکترمهدی فهیمی